Choroba Hashimoto, zwana przewlekłym limfocytowym zapaleniem tarczycy, jest najczęstszą przyczyną niedoczynności tarczycy. Jest to choroba z autoagresji tzn. układ odpornościowy osoby z tym schorzeniem wywołuje mikrozapalenie tarczycy, co powoduje zniszczenie miąższu tarczycy i pojawienie się we krwi pacjenta przeciwciał przeciwko tyreoperoksydazie (anty-TPO) oraz przeciw tyreoglobulinie (anty-TG). Choroba Hashimoto zwiększa ryzyko obecności innej choroby autoimmunologicznej u chorego i członków jego rodziny.
Istnieje genetyczna predyspozycja do wystąpienia choroby Hashimoto, częściej chorują kobiety w wieku 30-50 lat. Choroba charakteryzuje się bezbolesnym powiększeniem tarczycy (wolem) o charakterze rozlanym lub guzkowym. Powoduje to uczucie pełności w obrębie szyi i gardła. Z czasem tarczyca się zmniejsza, a nawet może ulec zanikowi. W USG tarczycy można stwierdzić charakterystyczne zmiany zapalne.
W obrazie klinicznym dominują cechy niedoczynności tarczycy tj. uczucie zmęczenia, senności, spowolnienie psycho-ruchowe, zaburzenia koncentracji, wzrost masy ciała, obrzęki twarzy, rąk, wokół kostek, osłabienie mięśniowe, suchość skóry, wypadanie włosów, zaparcia, itd.
Rozpoznanie choroby Hashimoto potwierdza się stwierdzając zwiększony osoczowy poziom TSH oraz niski poziom FT4 i FT3, obecność przeciwciał oraz typowe zmiany w USG tarczycy. Leczenie polega na stosowaniu L-tyroksyny.
umów wizytę